Ruth Reffkin (deel 1): Yippie, Woodstockganger, feminist, New Yorker uit Israël

[English text below] Ruth Reffkin (77) heeft altijd in de nabijheid van historische gebeurtenissen verkeerd. Was ook zo bij haar eerste ontmoeting met Marcel. In september 2001, toen Marcel in het kader van huizenruil in het appartement van zijn New Yorkse vriendin zou verblijven, stortte een paar kilometer ten zuiden het World Trade Center neer. Reffkin maakte deel uit van de Women’s Lib beweging, was op Woodstock en had als Yippie zelfs 'een slippertje met activist extraordinaire Abbie Hoffman'. En dat voor een Joods meisje dat op zevenjarige leeftijd uit Jeruzalem naar New York emigreerde. Eén die door haar ouders werd onterfd toen ze een kind kreeg van een Afro-Amerikaan. Ze is haar waarden altijd trouw gebleven: ‘Tijdens zijn opvoeding wilde ik dat mijn zoon hoorde wat goed was aan zwart en joods zijn, voordat hij over slavernij en de holocaust zou horen.’ Interview: ⁠⁠Marcel Musters⁠⁠ en ⁠⁠Pablo Cabenda⁠⁠. Opname, edit en mixage: ⁠⁠Marnix van Wijk⁠⁠. Productie: ⁠⁠Barbara Martijn⁠⁠, mugmetdegoudentand. © 2022 Ruth Reffkin (77) has always been close to historical events. Just as  when she first met Marcel. In September 2001, when Marcel was supposed  to stay in the apartment of his New York girlfriend as part of a home  exchange, the World Trade Center crashed a few miles south. Reffkin was  part of the Women's Lib movement, was at Woodstock, and as a Yippie "even had a fling with activist extraordinaire Abbie Hoffman". And that  for a Jewish girl who emigrated from Jerusalem to New York at the age of  seven. One that was disinherited by her parents when she had a baby  with an African American man. She has always remained true to her  values. “During his upbringing, I wanted my son to hear what was good  about being black and Jewish before he learned about slavery and the  holocaust.”

Om Podcasten

Om de week ga ik in gesprek met een belangrijke vrouw uit mijn leven. Ik ken er wel 100 die iets speciaals voor me betekenen. En wat ik aan levenswijsheid heb opgestoken, komt grotendeels van hen. Maar ook omdat we leven in een wereld die is ingericht op mannen. Mannen zijn de norm, vrouwen zijn sociaal-maatschappelijk haast onzichtbaar. In “De 100 Vrouwen van Marcel” laat ik met journalist Pablo Cabenda ‘mijn vrouwen’ vertellen over hun persoonlijkste ervaringen. Om te lachen, te huilen, om je te verwonderen en misschien zelfs om van te leren.