Opinie | Dictatuur in Palestina
Op Bibi Netanyahu en een snel slinkend aantal geestverwanten na, gaat de hele wereld ervan uit dat het Israëlisch-Palestijnse conflict alleen kan worden opgelost met een tweestaten-oplossing. De Westoever van de Jordaan en Gaza vormen dan samen het onafhankelijke Palestina. Iedereen vindt er wat van, maar wat je nauwelijks hoort is hoe de Palestijnen er zélf tegenover staan. En geef ze eens ongelijk, want het hebben van een mening is in Palestina levensgevaarlijk. Beide delen van Palestina zijn rabiate dictaturen. Buitenlandse bewindslieden brengen plichtmatige bezoekjes af aan de 87-jarige Machmoed Abbas in Ramallah, doen dan net alsof hij de leider is van de Westoever, en blijven hem braaf ‘mr president’ noemen, hoewel verkiezingen al 15 jaar zijn uitgesteld. Zijn regime is tot in de haarvaten corrupt en behoorlijk wreed. Openbare oppositie wordt niet getolereerd, vrije media zijn er niet, gevangen worden gemarteld, executies zijn niet ongewoon, om nog maar niet te spreken over de LHBT-gemeenschap, die opgejaagd wild is. Veel ernstiger is de situatie in Gaza, waar Hamas een schrikregime in de stijl van IS uitoefent. Voor de huidige oorlog waren er wel protesten, maar die werden met harde hand neergeslagen. De repressie is aanmerkelijk harder dan op de Westoever. Dat in zoveel huizen, scholen en ziekenhuizen wapens en munitie ligt opgeslagen is niet uit liefde voor Hamas, maar uit angst. Wie zich probeert te onttrekken, heet meteen collaborateur en kan standrechtelijk worden geëxecuteerd. Gaza is ‘Little Iran.’ Joe Biden en andere wereldleiders vinden dat de twee delen van Palestina onder leiding moeten komen van de Palestijnse Autoriteit, dus van Abbas, zoals vóór de Gazaanse staatsgreep door Hamas in 2007. Netanyahu noemt dat onaanvaardbaar, de Arabische wereld ziet het als onuitvoerbaar. Toch zit daar de oplossing. Westerse diplomaten en invloedrijke Palestijnen, vooral in de diaspora, praten over degradatie van Abbas tot een ceremoniële opa, en de benoeming van een partijloze premier, zoals de alom gerespecteerde econoom Salam Fayyad. Van 2007 tot 2013 was hij premier van de PA, had uitstekende contacten in de hele wereld, inclusief Israël, maar werd weggepest door het Palestijnse parlement, hoewel dat alleen in naam bestaat. Klinkt allemaal ingewikkeld, en dat is het ook. Maar voor een tweestaten-oplossing is een levensvatbaar Palestina nodig, en dat kan alleen als de huidige Palestijnse roverhoofdmannen het veld ruimen en een geloofwaardig interim-bestuur wordt geïnstalleerd, zodat niet over de toekomst ván de Palestijnen wordt gepraat, maar ook dóór de Palestijnen. See omnystudio.com/listener for privacy information.